Elke keer dat ik een blog op LinkedIn plaats, voel ik een lichte spanning. Het is een mengeling van enthousiasme en onzekerheid. Ik weet dat ik vaak hele aardige reacties krijg van mensen die me laten weten dat ze mijn blogs waarderen. Dat vind ik ontzettend fijn en het geeft me motivatie om door te gaan. Maar toch... er blijft altijd een soort drempel.

Ik denk dat die spanning deels komt doordat ik vaak probeer onderwerpen bespreekbaar te maken die niet zo vanzelfsprekend zijn. Soms zijn het zelfs taboes. Dingen die mensen wel denken, maar niet hardop durven zeggen. Door te schrijven over deze onderwerpen, stel ik me kwetsbaar op. Ik leg mijn gedachten en overtuigingen op tafel en dat voelt soms alsof ik mezelf blootgeef aan de wereld.

Daarnaast is het internet niet altijd een veilige plek. Het overgrote deel van de mensen reageert met respect en betrokkenheid, maar er zijn ook akelige reacties. Mensen die het leuk lijken te vinden om nare opmerkingen te maken. Dat doet iets met me, zelfs als ik weet dat ik me daar niet door moet laten raken. Een enkele vervelende opmerking kan blijven hangen, hoe hard ik ook probeer dat los te laten.

Wat het ook spannend maakt, is dat ik niet altijd zeker weet hoe mijn boodschap overkomt. Ik schrijf vanuit mijn eigen visie, omdat ik denk dat ik iets waardevols te delen heb. Natuurlijk sta ik open voor discussie en waardeer ik het als iemand een ander perspectief aandraagt. Maar eerlijk is eerlijk: het voelt niet altijd leuk als iemand het helemaal niet met me eens is. Het is geen persoonlijke afwijzing, dat weet ik, maar het kan toch een beetje zo voelen.

Wat ik ook merk, is dat schrijven en publiceren me dwingt om heel helder te zijn over wat ik denk. Terwijl ik schrijf, ontdek ik vaak zelf waar ik sta in een bepaald onderwerp. Dat proces is waardevol, maar ook confronterend. Ik moet mijn gedachten op papier ordenen, woorden vinden die passen bij wat ik bedoel, en ervoor zorgen dat mijn boodschap duidelijk is. Dat is soms lastig, zeker als het om complexe of gevoelige onderwerpen gaat.

Toch blijf ik het doen. Waarom? Omdat het schrijven en delen van blogs me iets brengt wat die spanning overstijgt. Het geeft me een kans om bij te dragen aan misschien zelfs wel een verandering in maatschappelijke visies. Bijvoorbeeld hoe men tegen managers aankijkt. Hier loop ik zelf ook wel eens tegenaan. Zoals in mijn vorige blog: de hardnekkige opvatting dat managers alleen voor het geld gaan. Ik wil af van dit soort stereotypen en terug naar management als vak.

Schrijven is voor mij ook een manier om mezelf uit te dagen en mijn eigen inzichten aan te scherpen. Het helpt me niet alleen om mijn visie te delen, maar ook om bij te dragen aan een ander perspectief. En ja, dat betekent dat ik af en toe een reactie krijg waar ik van schrik, of een discussie voer die ongemakkelijk voelt. Maar dat hoort erbij.

Wat me altijd weer motiveert, zijn de positieve reacties. De berichten van mensen die zeggen dat mijn blog hen raakte, of dat ze iets nieuws hebben geleerd. Dat maakt het allemaal de moeite waard. Het helpt me ook te beseffen dat spanning niet per se iets negatiefs is. Het laat zien dat ik het serieus neem, dat het belangrijk voor me is.

Dus ja, het schrijven en plaatsen van een blog op LinkedIn blijft spannend. Maar ik zou het niet anders willen. Het is een manier om mezelf uit te dagen en om bij te dragen aan een ander perspectief op belangrijke onderwerpen. En dat voelt goed, zelfs als het soms met knikkende knieën gaat.